بگذار از تو بنویسم، بگذار از فراق بنویسم
بگذار از ندیدن ها بنویسم، بگذار از درآغوش نکشیدن ها بنویسم
بگذار از نگاه نکردن در چشمانش بنویسم
بگذار از حیا کردن هایش بنویسم
بگذار از دلتنگی هایی بنویسم که او در کنارت هست و تو نمی توانی...
گل شقایقم، نگاهم کن بگذار در چشمانت خیره بمانم و غرق وجود عاشقت شوم...
بگذار دستانت را بگیرم و رهایشان نکنم،
آه که چه سخت است قلبت بخواهد با او سخن بگوید اما نتواند،
آه که چه سخت است فقط جسمت در کنار جسمش باشد و فقط با کالبد او سخن بگویی و نتوانی با وجود عاشقش سخن بگویی و وجود عاشقش را در آغوش بگیری،
بگویی که چقدر دوستش داری، بگویی که چقدر وجود عاشقت را دوست دارم...
ای کاش میدانستیم و به او نگاهی می کردیم،
به عشق وجودمان نگاه می کردیم،
عشق زن و مرد نمی شناسد
کافی ست وجودی عاشق بیابی که با وجود تو هم سخن شود...
اصلا مگر عشق، زمینی و آسمانی دارد...؟
مگر جز این است که تمام عشق ها آسمانی ست، ظهوراتی از اوست و باید به او برسد، چون رسیدن قطره به دریا...
عشق پاک، زمینی و آسمانی ندارد، همه شان یکی ست...
معبودم! عشق تو اینگونه است، همان عشقی که هدیه ی زیبای تو در میان قلب ماست،
همانی که با دیدنش جذبش میشوی، جذب همان عشقی که یادگار تو در وجودش است...
و چقدر سخت است فقط جسمت در کنار جسمش باشد، فقط با کالبد او سخن بگویی و نتوانی با وجود عاشقش سخن بگویی و وجود عاشقش را در آغوش بگیری...
پس بیا تو را به عشق قسم! ببینیمش، همان عشق را، ببینیمش و با وجود عاشق یکدیگر سخن بگوییم نه با یک کالبد سرد...
و این را باید از "او" بخواهیم، از او بخواهیم بگذارد عشق درون وجودمان را ببینیم و بی او لحظه ای را به سر نکنیم...
پس بیا برای خودت، خودم و تمام بشر آن را بخواهیم،
که اگر چنین باشد چه می شود.....
معبودا! اللهم الرزقنا...
