«عرفان در سیاست»

یا مدبر

کلمه "عرفان" از عرفه و معرفت می آید و به معنای شناختن است. معرفت و شناخت بدست آوردن نسبت به حقایق و واقعیت های عوالم موجود... معرفت و شناخت کسب کردن نسبت به حقایق و واقعیت های وجود انسان...

وجودی که می تواند با شکوفایی و رسیدن به کمال انسانیت به جایگاهی خیلی خیلی... والاتر از ملائک نیز برسد... برسد به جایگاهی که ملائک همنشین او شوند... انسان کامل شود... و اسماء و صفات الهی را درون خود به ظهور برساند... جایگاهی که می تواند با شکوفایی و بالقوه شدن خلیفه خدا بر روی زمین شود...

...

در کل می توان گفت "عرفان"، روح هر چیزی است و به طور کل «روح دین، عرفان است». دین حقیقی در عرفان ناب خلاصه شده است.

اگر بخواهیم جزئی نیز بنگریم، "عرفان" روح و اصل تمام گزاره های دین است اعم از اقتصاد، سیاست، فرهنگ و ... و وقتی عرفان برای مثال روح سیاست باشد به انسان به گونه ای دیگر می نگرد. مسلم است که نگاه یک انسان عارف به سیاست با نگاه یک انسان فقیه از زمین تا آسمان متفاوت است. یک انسان عارف در تمام گزاره های دین از جمله سیاست طوری به انسان نگاه می کند که او اشرف مخلوقات است و همه چیز برای او از جانب خداوند احد آفریده شده تا او انسان کامل شود و به مقام خلیفه اللهی برسد به مقام توحید برسد... و دیگر به هر طرف نظر کند فقط خدا را ببیند و بس... (البته منظور انسانی نیست که غرب می گوید و خودمحور است نه خدامحور)

حال به بررسی اصطلاح "سیاست" بپردازیم. "سیاست" به معنای راه و رسم زندگی ست. آن بخشی از راه و رسم زندگی که مربوط به حکومت داری است...

 اما سیاست در غرب چگونه معنا شده است؟؟ تنها کسب قدرت و ثروت معنا شده و در واقع سیاست در غرب تنها فلسفه اش کسب قدرت و ثروت است نه چیز دیگر و در این راستا هر چیزی را فدا می کند حتی انسان و حتی خدا را! وهیچ چیزی برایش مهم نیست و هر چه بر سر راهش باشد کنار می زند و عبور میکند حتی خدا را! و خود را محور همه چیز می داند! انسان منقطع از وحی الهی...

سیاست در واقع یک حقیقت بیشتر ندارد و آن هم آن است که در اسلام درباره ی اش صحبت شده است. ما نباید سیاست را تحت عنوان های غربی و اسلامی نام ببریم و دو دسته اش کنیم بلکه باید گفت سیاست همان است که در اسلام مطرح شده و پیامبر (ص) و امام علی (ع) و سایر اهل بیت (ع) آن را در پیش گرفتند. سیاست حقیقی و واقعی آن است که پیامبر (ص) و امام علی (ع) و سایر ائمه بدان می پرداختند...

اکنون می خواهیم ببینیم رابطه این دو یعنی عرفان و سیاست چگونه است؟

در نظر بگیرید عرفان در سیاست داخل شود در سیاستی که حقیقی ست و مقصود اسلام است، در این شرایط همه چیز حول این می چرخد که انسان به هدف والای خلقتش برسد به کمال انسانیت و توحید... این ممکن نیست جز با برقراری عدالت و این برپایی عدالت تحت یک شاکله ای ممکن می شود به نام دولت اسلامی.

وقتی راه و رسم حکومت داری طوری تنظیم شود که در آن سراسر عدالت موج بزند و با روح خود که همان عرفان است عجین شود آن وقت دولتی خواهیم داشت که در آن اشرف مخلوقات می تواند به راحتی به سوی توحید و به سوی حق سیر کند و این در نتیجه شناخت انسان است، شناختی که منجر شد بساط بندگی و عبودیت انسان فراهم شود... پس عرفان نقش بسزایی در سیاست می تواند داشته باشد...

همانطور که اشاره شد سیاست یکی از گزاره های زندگی الهی در دولت اسلامی است و برای برپایی دولت اسلامی، تمام گزاره های زندگی انسان باید بر محوریت تکامل انسان تنظیم و ارائه و اجرا شود... چرا که هدفی والاتر از تکامل انسان نیست...

این چیزی ست که همه ی ائمه و اهل بیت به دنبال تحققش بودند به دنبال برپایی عدالت و مبارزه با مستکبرین و نجات مستضعفین،  به دنبال برقراری حاکمیت توحید در جهان...

حالا بهتر مفهوم این جمله مشخص می شود که «سیاست، عین دیانت است» و می توان گفت «عرفان عین سیاست و سیاست عین عرفان است» و انسان هایی که در این راستا گام برداشتند بله که تحت فشارهای بسیار قرار گرفتند، کشتند و کشته شدند که اگر این افراد به امور جامعه و دولت داری اهتمام نمی ورزیدند و فقط به نماز و روزه و ... می پرداختند هرگز تحت فشار و حمله قرار نمی گرفتند و کشته نمی شدند ... دیگر ما بالاتر از پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) که نیستیم، آن ها نیز اینگونه بودند...

والسلام 03/06/1394