به نام خالق هستی
دانی چرا صحبت از شریعت به میان آوردم؟
اگر بخواهیم شریعت (دین) را معنا کنیم باید بگوییم،
هر آنچه که به عنوان راه و رسم و شیوه و قانون و قاعده در زندگی تابع آن هستیم را
شریعت (دین) گویند.
براساس این تعریف می توان گفت: هر انسانی برای
مراحل زندگی اش اعم از فردی، روابط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و ... اش
دارای سبک و روشی است یا به عبارتی از یک شریعت و دین پیروی می کند.
حال برای روشن شدن قضیه باید بگویم ما دو نوع
شریعت بیشتر نداریم و هر انسانی بلااستثناء تابع یکی از این دو شریعت است حتی اگر
خودش خبر نداشته باشد.
که این دو شریعت عبارتند از: 1)شریعت الهی
2)شریعت بشری (غیرالهی)
شریعت الهی: در رابطه با شریعت الهی باید بگویم هر آنچه از
احوالات، اعتقادات، باورها، اخلاقیات، اعمال و رفتار پیامبر عظیم الشان اسلام را
که در کنار هم جمع کنیم، این مجموعه شریعت الهی را تشکیل می دهند یعنی راه و روش و
قوانینی که خداوند بر قلب نازنین پیامبر اکرم (ص) نازل کردند تا ایشان آنها را
بروز دهند وبه ظهور برسانند و سرلوحه ای برای باقی انسان ها باشند.
البته اشاره به این نکته ضروری است که از زمان
هبوط انسان، شریعت الهی بوده است زیرا انسان همواره به هدایت الهی نیاز دارد و اگر
جز این بود از عدالت خدا خارج بود. رفته رفته با گذر تاریخ و متناسب با شرایط و
رهنگ زمانه بخشی از این شریعت (دین) الهی ظهور پیدا کرده است تا زمان پیامبر خاتم
محمد مصطفی (ص) که این شریعت به کاملترین نحو ممکن بر قلب نازنین پیامبر (ص) نازل
شده است.
منشا این شریعت الهی، همانطور که بدان اشاره شد
وحی الهی است و به همین دلیل در طول تاریخ حقیقتی واحد داشته و دارد و به هیچ وجه
دارای تزلزل نبوده است و تماما به یک سمت حرکت کرده است.
شریعت بشری: حال در مقابل شریعت الهی، شریعت بشری (غیرالهی) است.
نکته اینجاست که در هر زمانی هم شریعت الهی و هم
شریعت بشری (غیرالهی) در کنار هم وجود داشته و دارد. بدین معنا که در هر زمانی
بودند و هستند کسانی که درمقابل فرستاده ی حق و سخنان او (که همان شریعت الهی است)
ایستادگی کردند و شریعت الهی را کنار زدند و طرح شریعتی نو درانداختند.
(در واقع در این شریعت، انسان به جای خدا نشسته
است و معتقد است خودش می تواند برای امورات زندگی اش برنامه بچیند و خدا را تنها
با نام خالقش قبول دارد و می شناسد و از مابقی اسماء الله از جمله اسم
"مدبر" الله غافل است که اوست تدبیر کننده ی انسان و تمام هستی اش...)
شریعتی
که منشا آن نفس اماره است که برگرفته از عقلی است که این عقل از سرچشمه ی خود که
نور شریعت الهی است قطع شده و به وهمیات و نفس اماره متصل شده است و همانطور که
نفس اماره دارای تشتت است، شریعت و دین برگرفته از آن هم دارای تشتت است و مسلما
روح و فطرت خداطلب، حقیقت جوی و کمال جوی انسان را سیراب نمی کند چون فطرت انسان
می خواهد که او را به سرچشمه اش برسانی و متصل کنی و یکی کنی و تا این نشود آرام و
قرار نمی گیرد وهمواره آشفته و بی تاب است. به همین خاطر انسانی که تابع شریعت
بشری (غیرالهی) است هیچ گاه آرام و قرار ندارد و همواره به دنبال گمگشته اش می
گردد که گمگشته او کسی نیست جز الله و شریعت الهی.
