چند جمله راجع به منجی جهان بشریت، مهدی موعود (عج):

1.پیامبراکرم(ص) می فرمایند: "من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته الجاهلیه" یعنی؛ هرکس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است.

در واقع معنی حدیث این است که اگر قرآن بخوانی و روزه بگیری، ولی امام زمان خود را نشناسی، هنوز با عقاید اسلامی زندگی نکرده ای و لذا بت پرست هستی و اگر بمیری بت پرست مرده ای، زیرا مرگ جاهلیت یعنی مرگ بت پرستی.

در صورتی که آن حقیقت معنوی (امام زمان) شناخته نشود امکان فهم قرآن و استفاده از آن برای مسلمانان وجود ندارد...

2. شناخت اما زمان، صرفا شناخت اسمی و لفظی و خانوادگی نیست، بلکه شناخت یک مقام است. امام یک مقام است و سن و اسم حضرت نسبت به شناخت حقیقتشان بسیار فرع است.

3. واسطه فیض بودن امام یعنی اینکه از نظر حقیقت از همه ی موجودات حتی از ملائکه مقرب هم بالاتر است.

4. چیزی که ظاهر است محدود است و اگر چیزی همه جا بود دیگر ظاهر نبود.

5.مثل امام زمان در کل هستی، مثل "من" است در "تن" و همانطور که تن شما در قبضه ی من شماست، هستی در قبضه ی اراده ی امام است.

6. امام زمان غایب اند، یعنی اولا؛ مقام امام، فوق عالم است. ثانیا؛ در تمام عالم حاضراند.

7.مقام امام همان است که قرآن می فرماید: "اوحینا الیهم فعل الخیرات" یعنی "فعل خیر" را به آنها وحی میکنیم، نه اینکه دستور بدهیم فعل خیر انجام دهند و مقام امام زمان از این نوع مقام است.

8. خداوند برای هدایت انسان ها، عین الانسان را که همان امام باشد خلق فرموده تا هر کس که بخواهد به انسانیت واقعی دست یابد با توجه به امام معصوم این کار برایش ممکن گردد.

من و شما به اندازه ای که به امام زمان خود نزدیک شویم، بهره ای از انسانیت داریم. به همین دلیل داریم هر که امام ندارد به مرگ جاهلیت مرده است.

روایت شیعه می فرماید: در بدو ورود به برزخ اول از عقیده سوال می شود و بعد از اعمال. اول از ولایت و امام سوال می کنند بعد از نماز و روزه؛ اگر امام زمانت را نشناسی، تو اصلا کاری نکرده ای، چون به مقصد خود که عین الانسان است نظر نداشتی.

9. انسان یعنی قلب، اما نه قلب گوشتی واقع در قفسه سینه، بلکه مرکز خواستنی ها و اراده ها چیزی است به نام قلب. و انسان هرآنچه را که با قلب انجام دهد، باقی می ماند.

هرکس به اندازه ای که در قلب امام زمان جا دارد، حقیقت دارد و خودش است و هرکس با قلب امام زمان ارتباط ندارد، با خود واقعی اش در ارتباط نیست و با خود وهمی و خیالی به سر می برد.

هر کس به اندازه ای که از قلب (امام) بهره دارد، مورد نظر حضرت حق قرار می گیرد یعنی به انسان نظر نمی کنند، بلکه از طریق صاحب قلب کل یعنی صاحبدل به تو نظر می کنند، اگر تو در قلب کل بودی، آن گاه  مورد نظر قرار میگیری و ان شاءالله مورد قبول واقع می شوی.

بدون مسیر وجود امام زمان، پروردگار به هیچ کس هیچ بهره ای نمی دهد و آن هایی که به مقام وصال رسیدند با همین قاعده رسیدند.

این همان مفهوم واسطه ی فیض است، یعنی هر چه بخواهی از خدا بگیری باید از امام زمان بگیری.

پس اولا یک دل حقیقی در عالم هست که همه ی دلها باید توجهشان به او باشد. ثانیا ملاک ارزیابی هر کس نزد خدا، هماهنگی با او و جلب رضایت او را نمودن است.

مادر حقیقی و پدر حقیقی که منشا انسانیت ماست، امام زمان است.

اگر حجت خدا نباشد زمین فرو میریزد، چون هستی بدون قلب نمی شود، در واقع وجود آن حضرت عامل امان و حیات عالم است، پس تو هم باید به آن حضرت وصل شوی تا از وسوسه ها و انحرافات امان یابی.

خدایا به حقیقت امام زمان قلب ما را متوجه آن حضرت و قلب آن حضرت را از ما راضی بگردان.

خدایا بر ما منت بگذار و قلب امام زمان را از ما راضی کن!

برگرفته از کتاب "مبانی معرفتی مهدویت" از: اصغر طاهر زاده