روایتی با نام انقلاب... و شاید عشق... (2)
هو العشق
آری ای دل بسوز و آتش بگیر از فراق...
آتش بگیر که زندگی بی عشق چه ارزشی دارد...
آه! ای عشق مرا بسوزان و با خود یکی کن...
آه! که دلم هوای انقلاب 57 را کرده... آه که دلتنگ آنم... دلتنگ رهایی ها، دلتنگ عاشقی ها... آه که چه زیبابودند جوانان و نوجوانان آن زمان... به فدای قلبهای دریایی مردان کوچکی که نیمه شب در پس دیوارها، روی دیوارها، رمز عبور از ظلمات زمان را حک می کردند و... آه! ای وجودم بسوز، بسوز... به فدای قلبهای زیبایشان، آن هایی که پیغام معشوقشان را می خواستند به همه برسانند، معشوقی که عین ربط به امام زمان و الله بود.... انقلابا ننگم باد اگر تو را در این کلمات خلاصه ببینم... ننگم باد اگرحقیقت درونت را با تمام بند بند وجودم حس نکنم و نچشم و در همین چند کلمه خلاصه شوم...
آری دلم تنگ است... دلم حال و هوای سال57 را می خواهد و البته کمی قبل از آن را... سالهایی که انسان های عاشق سر کردند و صبر کردند و جهاد کردند تا بالاخره ثمره این عشق را دیدند، همان ثمره بی نظیر و زیبایی که نامش انقلاب است...
اما صبر کن! گویی حال و هوای اکنون جهان هم دست کمی ندارد از آن زمان... همه جهان چه دانسته چه ندانسته در جستجوی منجی عشق اند... و حال و هوا دسته کمی از آن زمان ندارد... آن زمان هم انسان ها تشنه ی عدالت بودند، تشنه ی حکومت اسلامی بودند و اکنون آیا چنین نیست آیا جهان در پی عدالت و برابری نیست...؟ کمی که استشمام می کنم هوا را، هوا داغتر از سال 57 و قبل از آن است...
آری داغتر است... قلب ها محیاتر است برای دریافت عشق... و این را حال مردم جهان ثابت می کند...
راستی شنیده ام ما اکنون در یک پیچ تاریخی عظیمی قرار داریم در نقطه عطف تاریخ.... اکنون هم انسان ها و بالاخص جوانان جهاد می کنند و با دشمنان که نفاق درونی و کفار بیرونی هستند می جنگند...
جهاد اکنون جوانان هم برگرفته از سخنان ولی و نایب امام عصر است... آن زمان امام خمینی و این زمان امام خامنه ای...
جهادی که "نهضت علمی و نهضت فرهنگی" نام دارد...
